წარმოშობით საქართველოდან ვარ. ჩვენი ოჯახი სოხუმში ცხოვრობდა და სსრკ-ს დაშლისა და ქართულ-აფხაზური ომის შემდეგ, ჯერ საქართველოში გავემგზავრეთ, იქიდან კი რუსეთში. მაშინ დაახლოებით 10 წლის ვიყავი... 21 წლის ასაკში ეკლესიაში დავდიოდი. ჯარში 2002 წელს გამიწვიეს, ორი წელი ვლადიკავკაზში ვიმსახურე. და უკვე პირველივე წელს დავიწყე ლოცვა, ეკლესიაში სიარული. ზუსტად შეგნებულად. ასე ჩამიდო ღმერთმა გულში, რომ მტკიცედ მესმოდა: ეს ჩემი გზაა და მას არ გადავუხვევ. მოგვიანებით მკითხეს, გავლენა მოახდინა თუ არა ჩემმა ბიძამ და სრული სახელის მქონემ, თბილისელმა არქიმანდრიტმა გიორგიმ (გურჩიანმა), რომელიც სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის ილია II-ის არქიდიაკონი იყო, ჩემს ეკლესიაში სიარულზე. არა, ღმერთთან მისგან დამოუკიდებლად მივედი. თუმცა, გარკვეულწილად, მამა გიორგისთან ჩვენი გზები მსგავსი აღმოჩნდა. ჯარის შემდეგ, მეც მინდოდა ბერად აღკვეცა, მონასტერში ცხოვრება. ჩემი მშობლები, რა თქმა უნდა, წინააღმდეგნი იყვნენ. ოპტინა პუსტინში წავედი, მაგრამ სქიმა-არქიმანდრიტმა ილიმ (ნოზდრინი) მონაზვნობისთვის არ მაკურთხა. მირჩია, სახლში წავსულიყავი და ხსნა ამქვეყნად მეძებნა.
ვოლგოგრადში დავბრუნდი და ვოლგოგრადის მართლმადიდებლურ სკოლაში ჩავაბარე, დავამთავრე, შემდეგ კი ჩვენს ცარიცინის მართლმადიდებლურ უნივერსიტეტში, წმინდა სერგი რადონეჟელის პატივსაცემად, ჯერ დიაკვანი გავხდი, შემდეგ კი მღვდელი. მას შემდეგ უკვე ექვსი წელია ვმსახურობ.
და არქიმანდრიტმა გიორგიმ სემინარია დაამთავრა, შემდეგ სწავლობდა და ასწავლიდა სანქტ-პეტერბურგის სასულიერო აკადემიაში. ახლა ის თბილისში მსახურობს. მასთან ვურთიერთობთ, ვურთიერთობთ. სხვათა შორის, გვყავდა კიდევ ერთი ნათესავი-ბერი და ასევე სრული სახელის მქონე - ასევე არქიმანდრიტი გიორგი (გურჩიანი), ამჟამად გარდაცვლილი. შეიძლება ითქვას, რომ მღვდლობა უკვე ოჯახური საქმეა...
ვოლგოგრადის ყრუ და სმენადაქვეითებულთა თემი დაახლოებით 15 წელია არსებობს. მათთან მუშაობა დაიწყო სვეტლანა ვიქტოროვნა კარდაევამ, მღვდლის ქალიშვილმა, მასწავლებელმა და ეპარქიის სკოლის მდივანმა. მე ამ სკოლაში ვსწავლობდი და ყოველთვის მინდოდა რაიმე ფორმით ღვთისა და მეზობლების მსახურება, ვეძებდი აქტიურ სამუშაოს, სასარგებლო საქმეს. ვლოცულობდი, რომ უფალს ასეთი საქმე გამოეგზავნა ჩემთვის. შემდეგ კი ერთ დღეს საკლასო ოთახში შევედი და დავინახე, რომ სვეტლანა ვიქტოროვნა თავის აღსაზრდელებთან ერთად მუშაობდა. მაშინვე დავინტერესდი. მივხვდი, რომ ღმერთმა უპასუხა ჩემს ლოცვას. ასე დაიწყო ყველაფერი. დავიწყე სვეტლანა ვიქტოროვნას დახმარება გაკვეთილების ჩატარებაში, ვისწავლე ჟესტების ენა. უფრო სწორად, დღემდე ვაგრძელებ სწავლებას, რადგან აქ მუდმივად განვითარებაა საჭირო.
მადლობა თბილისის კოდორის ხეობის წმინდა მთავარანგელოზთა მიქაელისა და გაბრიელის სახელობის მამათა მონასტრის წინამძღვარს გიორგი გურჩიანს
საიტი შექმნილი და დაფინანსებულია დავით ფეიქრიშვილის მიერ, მოზარდებში ისტორიული ცნობადობის გაზრდის მიზნით.
დამუშავებულია მილიონობით (საარქივო და სხვადასხვა გამომცემლების) დოკუმენტი,
თუ გაქვთ დამატებითი ინფორმაცია ფოტომასალა გამოგვიგზავნეთ, თუ არ დევს ფოტო და ინფორმაცია მინიმალურია, ბევრი მცდელობის მიუხედავად ვერ შევძელით მოპოვება, არც არავინ დაინტერესებულა და არც შეგვხმიანებია.
 2024წ. მდგომარეობით მღვდელმონაზონი ტიმოთესუბანი (ბორჯომი) მამათა მონასტერი სრულად ნახვაგურჩიანი ლაზარე მღვდელ მონაზონი
გურჩიანი ლაზარე მღვდელ მონაზონი დაბ. 1976წ, ტიმოთესუბანი (ბორჯომი) მამათა მონასტერი 2024წ. მდგომარეობით |
 2014წ. მდგომარეობით არქიმანდრიტი მცხეთა-თბილისის ეპარქია სრულად ნახვა
საპატრიარქოს უწყებანი N13 16-22აპრილი 2009წ გვ.10 დაჯილდოება 5 აპრილს თბილისის ყოვლადწმინდა სამების სახელობის საპატრიარქო ტაძარში სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქმა, უწმინდესმა და უნეტარესმა ილია II-მ სასულიერო პირები დააჯილდოვა. კერძოდ, ცხუმ-აფხაზეთის ეპარქიის სამღვდელოება: მღვდელ-მონაზონი ზაბულონი (კვირკველია) — ოქროს ჯვრითა და იღუმენის წოდებით; მღვდელ-მონაზონი ბიძინა (ქობალია) ― ოქროს ჯვრითა და იღუმენის წოდებით; მღვდელ-მონაზონი პიმენი (ქარდავა) — ოქროს ჯვრითა და იღუმენის წოდებით; ბერ-დიაკონი გიორგი (გურჩიანი) — არქიდიაკონის წოდებით. მცხეთა-თბილისის ეპარქიის სამღვდელოება: თბილისის ყოვლადწმინდა სამების სახელობის ეკლესიის მღვდელმსახური დეკანოზი იოანე გივიშვილი მიტრით; გლდანის „ლომისის“ წმინდა გიორგის სახელობის ეკლესიის მღვდელი დავით დათუაშვილი ოქროს ჯვრითა და დეკანოზის წოდებით; გლდანის „ლომისის“ წმინდა გიორგის სახელობის ეკლესიის მღვდელი ირაკლი კუთხაშვილი — ოქროს ჯვრითა და დეკანოზის წოდებით; ფონიჭალის დასახლებაში მდებარე 153 საშუალო სკოლაში არსებული წმინდა ნიკოლოზის სახელობის სამლოცველო სახლის წინამძღვარი მღვდელი გიორგი გუგენიშვილი ― ოქროს ჯვრითა და დეკანოზის წოდებით. საპატრიარქოს უწყებანი N28 2-15 სექტემბერი 2010წ გვ. 9 დაჯილდოება 28 აგვისტოს სიონის ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის მიძინების სახელობის საპატრიარქო ტაძარში სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქმა, უწმინდესმა და უნეტარესმა ილია II-მ მღვდლად დაასხა ხელი ცხუმ-აფხაზეთის ეპარქიის ღვთისმსახურს, არქიდიაკონ გიორგის (გურჩიანი). მღვდელ-მონაზონი გიორგი ეკლესიაში ერთგული სამსახურისათვის ამავე დღეს ოქროს ჯვრით დაჯილდოვდა და იღუმენის წოდება მიენიჭა. |
 |
|
წარმოშობით საქართველოდან ვარ. ჩვენი ოჯახი სოხუმში ცხოვრობდა და სსრკ-ს დაშლისა და ქართულ-აფხაზური ომის შემდეგ, ჯერ საქართველოში გავემგზავრეთ, იქიდან კი რუსეთში. მაშინ დაახლოებით 10 წლის ვიყავი... 21 წლის ასაკში ეკლესიაში დავდიოდი. ჯარში 2002 წელს გამიწვიეს, ორი წელი ვლადიკავკაზში ვიმსახურე. და უკვე პირველივე წელს დავიწყე ლოცვა, ეკლესიაში სიარული. ზუსტად შეგნებულად. ასე ჩამიდო ღმერთმა გულში, რომ მტკიცედ მესმოდა: ეს ჩემი გზაა და მას არ გადავუხვევ. მოგვიანებით მკითხეს, გავლენა მოახდინა თუ არა ჩემმა ბიძამ და სრული სახელის მქონემ, თბილისელმა არქიმანდრიტმა გიორგიმ (გურჩიანმა), რომელიც სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის ილია II-ის არქიდიაკონი იყო, ჩემს ეკლესიაში სიარულზე. არა, ღმერთთან მისგან დამოუკიდებლად მივედი. თუმცა, გარკვეულწილად, მამა გიორგისთან ჩვენი გზები მსგავსი აღმოჩნდა. ჯარის შემდეგ, მეც მინდოდა ბერად აღკვეცა, მონასტერში ცხოვრება. ჩემი მშობლები, რა თქმა უნდა, წინააღმდეგნი იყვნენ. ოპტინა პუსტინში წავედი, მაგრამ სქიმა-არქიმანდრიტმა ილიმ (ნოზდრინი) მონაზვნობისთვის არ მაკურთხა. მირჩია, სახლში წავსულიყავი და ხსნა ამქვეყნად მეძებნა.
ვოლგოგრადში დავბრუნდი და ვოლგოგრადის მართლმადიდებლურ სკოლაში ჩავაბარე, დავამთავრე, შემდეგ კი ჩვენს ცარიცინის მართლმადიდებლურ უნივერსიტეტში, წმინდა სერგი რადონეჟელის პატივსაცემად, ჯერ დიაკვანი გავხდი, შემდეგ კი მღვდელი. მას შემდეგ უკვე ექვსი წელია ვმსახურობ.
და არქიმანდრიტმა გიორგიმ სემინარია დაამთავრა, შემდეგ სწავლობდა და ასწავლიდა სანქტ-პეტერბურგის სასულიერო აკადემიაში. ახლა ის თბილისში მსახურობს. მასთან ვურთიერთობთ, ვურთიერთობთ. სხვათა შორის, გვყავდა კიდევ ერთი ნათესავი-ბერი და ასევე სრული სახელის მქონე - ასევე არქიმანდრიტი გიორგი (გურჩიანი), ამჟამად გარდაცვლილი. შეიძლება ითქვას, რომ მღვდლობა უკვე ოჯახური საქმეა... ვოლგოგრადის ყრუ და სმენადაქვეითებულთა თემი დაახლოებით 15 წელია არსებობს. მათთან მუშაობა დაიწყო სვეტლანა ვიქტოროვნა კარდაევამ, მღვდლის ქალიშვილმა, მასწავლებელმა და ეპარქიის სკოლის მდივანმა. მე ამ სკოლაში ვსწავლობდი და ყოველთვის მინდოდა რაიმე ფორმით ღვთისა და მეზობლების მსახურება, ვეძებდი აქტიურ სამუშაოს, სასარგებლო საქმეს. ვლოცულობდი, რომ უფალს ასეთი საქმე გამოეგზავნა ჩემთვის. შემდეგ კი ერთ დღეს საკლასო ოთახში შევედი და დავინახე, რომ სვეტლანა ვიქტოროვნა თავის აღსაზრდელებთან ერთად მუშაობდა. მაშინვე დავინტერესდი. მივხვდი, რომ ღმერთმა უპასუხა ჩემს ლოცვას. ასე დაიწყო ყველაფერი. დავიწყე სვეტლანა ვიქტოროვნას დახმარება გაკვეთილების ჩატარებაში, ვისწავლე ჟესტების ენა. უფრო სწორად, დღემდე ვაგრძელებ სწავლებას, რადგან აქ მუდმივად განვითარებაა საჭირო. მადლობა თბილისის კოდორის ხეობის წმინდა მთავარანგელოზთა მიქაელისა და გაბრიელის სახელობის მამათა მონასტრის წინამძღვარს გიორგი გურჩიანს |
 გურჩიანი მიქაელი (გურამ) ვასილის ძე ბერი
ფოტოები და ინფორმაცია მოგვაწოდა სვეტლანა ჩხვიმიანმა |
|
|
|
1907-17წ. მედავითნე ბეჩო (სვანეთი) მაცხოვრის/ღმრთისმშობლის შობის ეკლესია სრულად ნახვა |
|
2020წ. მონაზონი რუისისა და ურბნისის ეპარქია სრულად ნახვა |
|
|
|
|
|
|
|
|
